کوله های سنگین دانش آموزان

👈کوله های سنگین دانش آموزان و خشونت در مدارس
📝بابک خطی

🔷خشونت علیه کودکان گاهی بر خلاف ظاهر روشن و‌کریه خود،آنقدر ظریف و پیچیده می گردد که تعیین مصادیق آن سخت است.
سوءرفتار با کودک می تواند به صورت جسمی،عاطفی،غفلت ورزی و جنسی  و گاهی مجموعه ای از این موارد با هم باشد اما خشونتی نیز برای همه افراد جامعه از کوچک و بزرگ وجود دارد که از آن به عنوان خشونت نمادین یاد می شود و  به معنی تولیدو مخابره  ارزش هایی مجعول در جامعه است که توسط افراد آن جامعه به عنوان برتری، موفقیت و ارزشمند بودن تعبیر شود.این خشونت به صورت غیرمستقیم و فرهنگی اعمال می شود و گاهی تعبیر به هوایی می شود که تنفس می کنیم.
در این مدل جامعه به دو قسمت صاحب ارزش های تعریف شده و فاقد این ارزش ها تقسیم می شود، بدون اینکه دلیلی برای والاتر بودن یک ارزش ارائه شود مثل داشتن لهجه ای خاص ،انتخاب نوع خاصی از سبک زندگی با نماد های بیرونی مثل:منطقه خاصی برای زندگی،چیدمان خانه،انتخاب ماشین،رفتن به سفر خارجی (به عنوان یک ارزش برتری دهنده). خشونت نمادین در نهایت به ایجاد تبعیض در جامعه منجر می شود و القا این ارزش ها چنان ناخودآگاه است که بعد از چندی دستیابی به آن تبدیل به ایده آل و آرزوهای افراد جامعه می گردد، در حالی که عملا به ایجاد جهانی پر از رنج و اضطراب  منتهی می شود.
نهاد آموزش بستر بسیار مناسب اعمال خشونت نمادین است.
مساله ای که سیستم آموزش و پرورش ما نیز خواسته یا ناخواسته در دام آن گرفتار آمده  -و در حالی که بسیاری از نهاد های آموزشی جهان با درک مشکل به مقابله با این هیولای بی شکل کمر بسته اند - با تمام قوا در حال اشاعه و باز تولید آن است.
موارد زیر از بارزترین مصادیق این کارکرد آسیب زاست:

-آوار حجم زیاد مطالب درسی بر سر دانش آموزان-در مواردی  حتی نامتناسب باسن آنها-که اکثرا در آینده و زندگی آنان نقش موثری ندارد.

-الزام یادگیری طوطی وار و توام با فشار این انبار از مفاهیم به طور تحمیلی،که به دروس نیازمند به درک و استدلال نیز تسری یافته است.

-نبود بعضی از مطالب درسی تعریف شده در کتب درسی و ارجاع این مباحث به کتاب های کمک آموزشی برخی انتشارات   به صورت اختیاری و پیشنهادی!که هم باعث فزونتر شدن بار سنگین روی دوش دانش آموزان است و هم شبهه وجود یک تجارت رانتی پرسود برای صاحبان این انتشارات ها را به ذهن متبادر می کند.
-قرار دادن آزمون های مکرر و استرس زا در برابر دانش آموزان که نتیجه آن استرس فراوان برای همه دانش آموزان و ایجاد دو طبقه برنده مضطرب برای آزمون بعدی و بازنده سرخورده است.

-خلق واژه های کمّی بی مفهومی مانند”تراز نمره”که دانش آموزان براساس توانایی هایشان ارزیابی نمی شوند ‌و تنها با یک عدد قضاوت می گردند.

-نبود موضوعاتی برای آشنایی با مفاهیم اصلی زندگی در برنامه درسی و آموزه های ارائه شده به دانش آموزان مثل روش های حل مساله ،تفکر خلاق ، روش برخورد با مشکلات ، صلح ، حقوق انسانی ،اجتماعی شدن  و ...

-تبعیض بر اساس سطح اقتصادی خانواده ها بین دانش آموزان

-ایجاد بدعتی به نام مدارس خاص که در بسیاری از موارد با شهریه های کلان ، هم تمام موارد بالا در آن ساری و جاری است و هم با نوآوری های سردستی و سطحی بیشتر به دنبال ایجاد یک برند الیت پرور کاذب و در نهایت کسب سود بیشتر است.
ماده ۲۸ پیمان نامه حقوق کودک بر وظیفه دولت ها بر حق  آموزش کودکان تاکید دارد .
ماده ۲۹ این پیمان نامه 
اهداف این آموزش را در راستای رشد شخصیت و استعداد و توانایی های جسمی و روحی کودک،احترام به حقوق اساسی بشری، آمادگی برای یک زندگی مسولانه ،صلح،مدارا،تساوی زن و مرد،دوستی میان همه مردمان  توصیف می کند. 
آموزشی که با هدف تربیت نسلی سالم و موثر برای ساختن دنیای آینده باشد.
مساله ای که ظاهرا در سیستم آموزش ما به یک مسابقه پراسترس و  تحلیل برنده برای دانش آموزان تبدیل شده است و گاهی جنبه خشونت نمادین آن والدین نگران و دلسوز کودکان را نیز مشتاق این مسابقه بی نتیجه و هل دادن هر چه بیشتر کودکان در این چرخه معیوب و ویرانگر با آرزوی محال ایجاد آینده ای روشن برای آنان می کند .
در حالی که این روش مصداق بارز خشونت و سوءرفتار با کودکان است و نتیجه آن ، تولید نسلی مضطرب ،بدون خلاقیت و همیشه در حالت ترس است.
تنها راه مقابله ، بازگشت به ارزش های طبیعی  زندگی محورو دگراندیشی در روش های آموزشی و مقابله با واسطه های رانتی این خشونت بارز است.
البته این پویش اصلاح ، عزمی بزرگ می طلبد؛
هم اراده آموزش و پرورش به ایجاد تغییرات ساختاری اساسی برای ساختن آینده ای بهتر برای کودکان
و هم آگاهی والدین از این روند نابودگر ، در خواست برای تغییر و حمایت از کودکان دانش آموز خود در برابر این خشونت نادیدنی عمیق که می تواند باعث آسیب های جبران ناپذیر باشد.