والدین در قبال کودکان خود مسئول هستند

از آنجا که کودکان سرشار از انرژی‌اند نیاز به این دارند که انرژی‌های درونی‌شان را به نحو مطلوب تخلیه نمایند که این فقط با بازی میسر و امکان‌پذیر می‌باشد. 
همه والدین در قبال کودکان خود مسئول هستند.
جر و بحث و جدال بین والدین، تنش را در کودکان ایجاد کرده و اثرات منفی و مخربی را بر عملکرد مغز آنها می‌گذارد و موجب اختلال در یادگیری و در مدیریت صحیح احساسات آنها می‌شود. 
اهمیت بازی کردن برای کودکان مانند اهمیت کار کردن برای بزرگسالان است تجاربی را که به دست  می‌آ‌ورند در آینده برای کار کردن استفاده می‌کنند. 
بازی کردن به کودکان، کشف دنیا، قوانین طبیعت، تفکر در پیرامون زندگی را می‌آموزد آنها توانایی‌های خود را در بازی‌ها می‌سنجند که هیچ علمی آن را به کودکان نخواهد آموخت. کودکی که به اجبار والدین به جای بازی و تحرک و شادی پشت میز کلاس زبان می‌نشیند، کودکی که به جای گرفتن مداد رنگی برای نقاشی و خط‌ خطی کردن، الفبا را می‌آموزد، رشد سالم روانی را که بین یک تا شش سالگی اول زندگی باید اتفاق بیفتد را از دست می‌دهد. 
 کودک دانشمند امروز، انسان مضطرب فرداست که شانس پیشرفت در بسیاری از زمینه‌های احساسی را از دست خواهد داد.

چگونه کودکی شاد تربیت کنیم
انتقال شادی از پدران و مادران به کودکان میسر است. کودکان همین چند سال را برای شادی و بازی وقت دارند، کودک شاد امروز، انسان موفق و خوشبخت فرداست.
رشد و شکوفایی کودکان
بازی خوب باعث رشد و شکوفایی کودکان می‌شود آنها با بازی کردن به شادمانی می‌پردازند و این شادمانی خلاقیت را در وجودشان برمی‌انگیزد و احساس لذت و موفقیت را در او به وجود می‌آورد. محیط امن و سالم بازی‌ها را به سمت سازندگی می‌برد، محیط نا امن بازی را تخریب می‌کند کودک باید بدون ترس و اضطراب، بدون تحمیل و نگرانی به بازی بپردازد و لذت ببرد، والدین می‌بایست دورا دور حامی کودکان در بازی‌ها باشند.

رقابت در بازی‌ها نقش مخرب و مشارکت و همکاری نقش سازنده برای کودکان دارد، بازی تمرین زندگی است تمام مهارت‌های زنگی را در بازی می‌آموزند.
مهمترین عامل رشد کودکان در سنین پیش از دبستان بازی هاست.
 کودکان وقتی وارد محیط بزرگتر از خانواده مثل مهد کودک می‌شوند تمامی آموزش‌های لازمه را می‌بینند، آنها با هم بودن، با هم خندیدن، با هم بازی و شادی کردن و.... را یاد می‌گیرند، کلیه فعالیت‌های اجتماعی را که در بزرگسالی باید انجام دهند را پایه‌گذاری می‌کنند و کم‌کم این آموزه‌ها را فرا می‌گیرند.

کلیه آموز‌ش‌های گروهی را غیرمستقیم فقط و فقط با بازی و بازی فرا می‌گیرند اما با آ‌مدن بازی‌های رایانه‌ای و رواج زندگی آپارتمان‌ نشینی دیگر از آن هیاهوی کودکانه خبری نیست.

کودکان در آن زمان ساعت‌ها می‌دویدند، می‌خندیدند، تحرک داشتند، گروهی آواز می‌خواندند، گروهی شادی می‌کردند و... (اما الان بی‌تحرکی، تنهایی تهدیدی برعلیه کودکان ما گردیده است.) چرا کودکانمان را مثل زمان کودکی‌مان تربیت نمی‌کنیم. مثلا در طبیعت چادر بزنیم، در هوای بارانی بدویم، برف‌بازی کنیم، گل‌بازی، شن‌بازی، پریدن به روی شاخه‌ها، بالا رفتن از تپه و کوه، طناب بازی، توپ وسطی، دزد و پلیس، بیل زدن باغچه، آتیش درست کردن و خاموش کردن و هزاران هزار بار بازی دیگر ... چرا؟ برای اینکه غرق در روزمرگی خودمان شدیم و از شادی و هیجان درونی کودکان‌مان غافل شدیم و تصور اینکه بهترین تبلت و آی‌پد را برایشان تهیه کردیم.
ساختن و خراب کردن
بهترین بازی برای کودکان ساختن و خراب کردن است. انواع پازل‌ها، شن‌بازی، خانه سازی و... کودکان نیاز به تحرک دارند، طناب‌ بازی، طناب‌کشی، مسابقات گروهی، پریدن، رنگ‌ کردن، روزنامه پاره کردن، گوله کردن، پرتاب کردن، آب‌بازی، توپ‌بازی، گرگم و گله می‌برم و هزاران بازی خلاق دیگر در قالب نمایش‌های عروسکی، خلاق و...

در بازی‌ها به کودکان گروهی برنده شدن را آموزش دهیم، گروهی بازی کردن، گروهی جمع کردن، پخش کردن...

تعامل والدین و کودکان، تاثیر عوامل محیطی، در نظر گرفتن خلق و خوی کودکان، شرایط مکانی، جوی، زمانی همه به داشتن یک محیط شاد برای کودکان ضروری است. با دست‌های خالی نیز می‌توان به کودکانمان لبخند و شادی را هدیه داد.

بیائید کودکان خود را در آغوش بگیریم و به آنها مفهوم عشق و امید به فردا را یاد بدهیم.