کشف استعداد کودک

🔘کشف استعداد کودک :

👈استعداد های کودکان را با وقت گذاشتن برای آنها کشف کنید .

در برخورد با استقلال طلبی کودک ، توجه بیش ازحد به کنترل رفتار آن ها درست نیست . یکی از بهترین راه های حرکت همگام با رشد کودک در مرحله صفر ، صرف وقت کردن با او و لذت بردن از مصاحبت با اوست .
کار هایی بکنید که هم برای شما و هم برای او لذت بخش باشد . صادقانه همبازی کودک شوید ، استعداد های کودکان را کشف کنید ، با او روی زمین بخوابید و آن طور که او می خواهد بازی کنید . با این رفتار در واقع اوقات خوشی برای خود و فرزندتان فراهم می آورید و در ضمن خستگی روزانه هم از بین می رود .

🔴استعداد های کودکان

تشویق و تحریک استعداد های کودکان در مرحله صفر

ضمن رعایت محدودیت های گذشته ، کودک را با محدودیت های جدید آشنا کنید . نخستین و مهمترین راه رویارویی با استعداد های کودکان در مرحله صفر ( صفر تا پنج ونیم سال ) ، تأکید بر محدودیت های گذشته و آموزش محدودیتهای جدید و مورد نیاز است .
برای تعیین محدودیت برای کودکان مرحله صفر به عمق افکار آن ها نفوذ کنید . آن جا چه می گذرد ؟ در ذهن کودک اوضاع و احوال دنیا مورد آزمایش و سوال قرار می گیرد . این گونه استعداد های کودکان را کشف کنید .
در اعماق وجود کودک سوالی مطرح است : آیا می توانم در این جهان ، آن چه را می خواهم بدست آورم ؟ در مرحله صفر کودک خیال می کند دنیا به همان شکل که خواسته اوست باید باشد . فراتر رفتن از مرحله صفر مستلزم رد این نظریه است .
🔶کودک باید بفهمد که دنیا مکانی نیست که او بتواند به همه خواسته هایش برسد ؛ باید بفهمد که دنیا نظم و ترتیبی دارد که ناگزیر از رعایت آن است و اگر رعایت نکند باید تاوانش را بپردازد . این ها طی کردن مراحل کشف استعداد های کودکان است .

⁣📌مثال :

مادری نگران بود که آیا فرزند چهارساله اش ،طبیعی است . این مادر رفتار های فرزندش را چنین توصیف می کرد :

بد اخلاقی هنگام خواب و یا رفتن به کودکستان و تقاضای کنار مادر بودن ، در همه اوقات ، حتی در وقت حمام کردن .
امتناع از خوردن غذا در اوقات صرف صبحانه ، ناهار و شام و به جای آن اشتیاق به خوردن و آشامیدن بی موقع .

توجه به پدر و بی توجهی به مادر .رفتار فرشته گونه در حضور روان شناس

هماهنگ بودن والدین در تربیت و یافتن استعداد های کودکان

به تصدیق مادر ، نه او و نه شوهرش ، هیچ کدام با جانیار سختگیر نبوده اند .

هر گاه پدر ، کودک را به اصطلاح دعوا می کرد مادر در مقام محبت به کودک حرفی می زد و هر وقت مادر از سر خشم تشر می زد پدر در مقام حمایت گری وارد می شد . هرگاه جانیار از رفتن به رختخواب خود و تنها خوابیدن امتناع می ورزید ، پدر و مادر به او اجازه می دادند که با آن ها بخوابد .
مادر می گفت : که شیطنت فرزندش اخیرا بیشتر شده است . ریختن محتویات نمک و فلفل دان روی زمین رستوران ، بد و بیراه گفتن به پشخدمت ها ، محبوس کردن خود در حمام و لگد زدن به چانه ی عمو جان و کارهایی ازین قبیل از جمله رفتارهایی بود که مادر جانیار به آن ها اشاره کرد .

آیا پسر چهار ساله ی طبیعی بود ؟ بله ؛ مطمعنا طبیعی و سالم بود ، او با آزمودن دایم محدودیت های زندگی می خواست بر محیط اجتماعی خود مسلط شود .

تنها اشکال کار این بود که پدر ومادرش با پذیرفتن انواع سلطه جویی ها ، او را با محدودیت های جدی زندگی آشنا نکرده بودند ؛ و حال آنکه برای جانیار لازم بود که از ساختار توقعات و انتظارات سایرین آگاه شود . اما پدر و مادر باید می کردند ؟ چطور باید استعداد های کودکان خود را کشف کنند ؟

⁣قاطعیت در اعمال مجازات تعیین شده

این جاست که قاطعیت به خرج دادن ، اهمیت فراوان می یابد . توجه داشته باشید که با اعمال مجازات در اصل به کودک کمک می کنید تا به حرفهایتان گوش کند . ممکن است ابتدا کمی ناراحت شوید ، اما این ناراحتی موقتی است که بزودی برطرف می شود .

مثلا ، به محض آن که جانیار اسباب بازی هایش را به عمد می شکند ، منتظر شکستن اسباب بازی بعدی نشوید ، مجازات تعیین شده را فورا اجرا نمایید و یا مقررات مربوط به زمان خواب را در نظر بگیرید . وقتی کودک را در رختخوابش می گذارید از او بخواهید مقررات مربوط به خوابیدن و دلایل آن را به شما بگوید .

می توانید او را در یادآوری مقررات کمک کنید بعد او را ببوسید بعد از اتاق بیرون بروید . اگر فریاد کشید و سر و صدا به راه انداخت ، طبق قراری که گذاشته اید با او رفتار کنید ( برای جلوگیری از هراس احتمالی می توانید در اتاق او چراغ خوابی هم روشن کنید ) و بی توجه به گریه و زاری از رفتن به اتاق او خودداری کنید . اگر مقررات را طبق برنامه اجرا کنید و بر مواضع خود بایستید ، خواسته های شما را رعایت خواهد کرد . حتی در این مسیر می توانید استعداد های کودکان را کشف کنید .

👈نیاز های کودک یا آرزوهای ما:

کودکی‌ اغلب ما در حکم چرکنویسی‌ است که بعد از آن، همه امیدمان را به فرزندانمان بسته‌ایم و توقعات زیادی‌ از آن‌ها داریم.

می‌‌خواهیم بچه‌ها برای‌ ما موفقیت به ارمغان بیاورند تا بازتاب تصویر پدرومادری‌ شایسته را به ما برگردانند.

خیلی از ما این تجربه را داریم که وقتی‌ با بچه‌ای‌ که فرزند خود ما نیست درس می‌‌خوانیم، نه عصبانی‌ می‌‌شویم و نه داد می‌‌زنیم. حتی‌ وقتی‌ بچه اشتباهات بزرگی‌ می‌‌کند، به نحوی‌ حیرت‌انگیز خونسرد می‌‌مانیم.

اما وقتی‌ به بچه‌ی‌ خودمان در انجام تکالیفش کمک می‌‌کنیم با کوچک‌ترین اشتباهی‌ از کوره درمی‌‌رویم!

دلیلش این است که حس خودشیفتگی‌ مان خدشه‌دار شده است.

مراقب باشیم.